نه تیم استقلال می خواهیم،نه تیم پیروزی!
سالهاست که مسئولان محترم ورزش کشور به بهانه مردمی بودن دو تیم و باشگاه فوتبال
تحت عنوان استقلال و پیروزی،هزینه های بسیار سرسام آوری را از منابع مختلف ملی
و مردمی(درآمدهای متعلق به مردم) برای این دو تیم صرف کرده اند.که نتایج و سودآوری
این سرمایه گذاری طی این چند سال را همگان به روشنی روز در مقابل دیدگان خود می بینند.
در این خصوص لازم است خودمان کلاه خویش را قاضی کنیم.
آیا واقعأ دخل مان به خرج مان می خورد؟
هدر رفت دهها،صدها و هزاران ساعت وقت گرانبهای نیروی انسانی جوان به طور مستقیم
و غیر مستقیم – هزینه هنگفت میلیاردها دلار و تومان که حق تک تک افراد این ملت است –
اعصاب خردکنی،هتاکی،فحاشی و ناسزاگویی،چاقوکشی،مرگ،ترافیک،دلالی،کارچاق کنی برای
یکسری افراد سودجو،دستمزدها و سقف قراردادهای کلان،رانت،فساد اقتصادی،تحمیل هزینه ی
ایاب و ذهاب رفتن فرزندان به ورزشگاه ها برای تماشای بازی بر خانواده ها و چندین و چند مورد دیگر
که مجال گفتن آنها در این مختصر نمی گنجد.
این همه هزینه واقعأ به چه بهایی؟ آیا این همه هزینه در مقابل چند عنوان قهرمانی و نایب قهرمانی
آسیا که به تعداد نصف انگشتان یک دست هم به زور می رسد، می ارزد؟
کسانی که می گویند فوتبال امروز بعنوان یک اقتصاد مطرح است.سودآوری آن طی سرمایه گذاری
این چند ساله را جهت تأمین یارانه ی کوکان آفتاب سوخته ی منوجانی و قلعه گنجی بیاورند؟
پس کو سود این سودایشان؟ کجاست؟
چرا دولت و دولتها و رسانه ملی که برای متقاعد کردن و برانگیختن احساسات دینی- عقیدتی افراد
جهت نگرفتن چندرغاز یارانه ی نقدی،دست به دامان مراجع عظام می شوند و از آنها استفتاء
می گیرند تا برزخ و قیامت را پیش روی مردم مجسم کنند،در خصوص میلیاردها دلار و تومانی
که بدون اجازه از جیب بیت المال و سرمایه های ملی صرف این تیم ها می شود و قطعأ هم
اکثریت غالب مردم به آن رضایت ندارند از مراجع عظام نظر خواهی نمی کنند؟
خدا رحمت کند پیر سفر کرده مان آن سید فاطمی(س)،آن بزرگ مرد تاریخ،امامان(ره)،
جمهوریت و اسلامیت نظام با آنهمه ثقل و ارزش که قطعأ پذیرفتنی بود و مردم برای آن خون
داده بودند و مثل جان دوست داشتند و دارند را نیز برایشان به رفراندوم و همه پرسی گذاشت.
حالا نمی گوییم در این رابطه هم همه پرسی سراسری صورت پذیرد،چون مورد جزیی است
و فقط من باب روشن شدن موضوع از واژه رفراندوم استفاده کردیم. اما می خواهیم بدانیم
چگونه ما شرعأ و قانونأ می توانیم بدون نظر خواهی و اجازه حداقلی از صاحبان حقی
از طرف آنان بصورت تام الأختیار هزینه ای کنیم،بدون آنکه نفعی برای آنان داشته باشد؟
الله اعلم !
و اما در پایان چند سوال و چند پیشنهاد.
چند سوال از مسئولین مربوط به فوتبال و سایر دست اندرکاران محترم مطرح است.
1-ما چند تیم ملی داریم؟ یکی؟ دوتا؟ سه تا؟
2-آیا ما یک تیم ملی نداریم که هزینه های ملی صرفش می شود؟
3-آیا استقلال دومین تیم ملی ماست که هزینه های ملی و مردمی صرفش می شود؟
4-آیا پیروزی سومین تیم ملی ماست که هزینه های ملی و مردمی صرفش می شود؟
5-چرا این دو تیم نیز مانند سایر تیم ها به بخش خصوصی و دیگر بخش ها واگذار نمی شوند؟
6-چه کسانی در این چند ساله مانع این واگذاری بوده و هستند؟
7-آیا برای افرادی از این نمد کلاهیست که نمی گذارند این اتفاق بیفتد؟
و اما چند پیشنهاد...
1-دولت محترم و دولتهای محترم آینده که دستشان اکنون برای دادن یارانه تنگ است
می توانند سود سرمایه گذاری این 32 ساله ی ملت در اقتصاد فوتبال را یکجا به
حساب تک تک مردم واریز کنند،شاید خیلی از آنها غنی شده و انصراف دهند.
یا اینکه یارانه ها را قطع نکنند و همچنان از مجرای سیال سرمایه گذاری اقتصاد فوتبالی
در این دو باشگاه ، بخشی از منبع یارانه ها را تأمین کنند.
2-اگر پیشنهاد اولی اجرایی نیست، وزارت محترم ورزش،سازمان و یا هر نهاد
مربوطه ی دیگر که قیم فوتبال است،عطای این دو تیم را به لقایشان بخشیده و آنها
را به بخش خصوصی واگذار کند تا با هزینه های خصوصی امورات خود را بگذرانند.
آنوقت خواهیم دید که آیا بخش خصوصی که منفعت شخصی در آن دخیل است با مداقه
و موشکافی وکلای زبردست و استخدامی خود خواهد گذاشت رانت و هزینه های میلیاردی
اینگونه در این باشگاه ها جولان دهد یا خیر؟
